ورس ١
شده چشمم باز ، چشم‌انداز
قشنگِ منظره ، صدا میپیچه تو گوشم
مث نُتِ مسخره ، دستمِ
مرگ ، زندگی ، هنر یا احساس

رو هر کلمه پرواز میدم خودمو
عجب مَرد ، از اول ، به جهنم
که فرشتم تو آسمون نه ، زیر خاک
جرعت ! من به خودم نمیبازم نه



میترکه تاریخ بزا زمان بگذره
باریک میشه تاریک ، جا نیسش واسه حتی یه کلام
پوکه های استخونم میشن روزی پیرهنت
رفتن فقط یه فعلِ ، فلبداهه کلام

گذشته رو ول کن ، زندگی کن الان
قلمم میگه بهت وقتی مغز نمیده جواب
صب‌ها چسبیده به دفتر و شبا رو هوام
تو سر خودتِ ریشه‌ی همه مشکلات

منننن

نجابتِ تن ، اصالتِ شهرم
صدا تو سرم ولی سکوتِ قلبم
طعم اثابت گلوله‌ی حرفم به دردت
از ثمر صبرم میشه درخت ریشه‌کن

من هستم

خودِ صداهام
خالی میکنم تو مغزِ پوکت ، نکنی هِی اشتباه
دور و ورتو درست ببین ، آدما میدرخشن
من آتیش گرفتم ، حداقال تو نسوزی به پام


پرواز میکنم ، رقص کلمات رو ضرب تپش قلب
من اون لبخند کسی‌ام که رفت از رو لبش غم
نیمه‌ی ماه کامل‌تره از کاملِ نیمه ماه
من انجامش میدم چیزی که اون فقط لفظش زد

اسلحه‌تو جمع کن تا جمع نشه مُشتم
نیشِ من قلافِ ولی گِردِ تنابِ دار
امروز روزِ منه ، وایمیستم جلوت یه تنه
کمِ با تبر بزنن همه به کنده‌ی قاجار

نسلِ سوخته واساد ، جنگید
تا که جهلِ روزمون ریشه‌کن بشه
رپ میکنه غایب ، میزنه سرتو شمشیر
سنگینیم رو در و دیوار ، گرافیتیِ شعر

ایستادم مث کوهِ یخ
شعله‌ور ، بویِ تلخِ خونِ ترس
میرسه به مشامم از سمت دودِ یاءس
هع !
شروع شده روزِ من


ورس ٢

بازم دير وسيدم اما روشن جلوم
قيد و بند و بريدك ميام پشت سرت يهو
به اميدي كه پشت و روت باهم قرينه شد
بايد طلا گرفت اون ثانيه يا كه دقيقشو
خيلي زمانا بود اما نفهميدم دليلشو
داد ميزدم ميگفتم خاكي نرو مسيرتو
اگه برگرديم دوباره يكي هست بده ادامه بقيشو


دشمنا بودن رو به روم طرف
مسيرمو بردم تا رشد داشت تَرَ
قي كردم تا زماني كه نيومدن سمتم
حساب كن رو حرفم
كمتر از طمع بيش تر پر از صبرم
وقتي متوجه حسم شدم كم كم
ديدم جات حدش بزرگتره از قلبم
نميخوام يه موقع بگذرم هدفم
ميگم جاش گذاشتم دور بزن عقبم