فکر عموده تو سرم
دیدگاهم مستقر
دیده هام بی جنم
حقیقتش خوش اثر
به چی بگیرم؟ نیشخند زمانو
یه مرگه کوله بار عمر
زندگی ضعفناکه یا من؟
نیست پایان تردید جانم
چون جنایتم وجوده و وجودمم رفوزه
با اصول اصیل سکوته
صبور مسر فقط گلوله
سربم زندم با سرب پایان جوهر
چون چرا عمرن چین و چاک حکمم
که صورتم بمیره عمق جوونی
جنگم نیست سر جای قبولی
میزارم شب شوم رخنه کنه تو مخم
همزمان جغد دانا رو پرم و خان هفت
خنده چند؟
ضعیفه ماسمالی نمیشه زخم جنگ
من که ادامه دارم تا شکست استخوان
با چشم و تار ذهن هار حله حاله حال
رو مچم مونده جای پوزه مار
اما یاد دارم شادیو باهاش
کرده درده جا چون پل راه به خاطرات
فال قهوه یاری نی بریز جام زهر
که همرنگ روزگارم باشه تلخ
من زمزمه ام فریاده
روبه رو پرتگاهه
خیلی وقته چشم تو چشم باهاش
سقوط نور شکاف کلماته بی جان
اما سیاه کرده صورتم
سیرتم اندوهگین بنشست
میگه پکرم
خیلی وقته بین بد و بدترم
زره بر تنم و زین بر سرم
صحفه سیاه سفید اسب بازیم
نمیشه دراد ادام حتی وزیرم
من منحصر به زوجم
چون دوتا خود کلم
خود نمیزاره جمله ام
چون اشتیاق به انفجار دارا
حالا قاش جمجمه ناهار
دار دور دارا ها و ن دارا
همه میمیرن این بیماری بی رحمه
رو طمع غرور ادم دفنه پیشفرضه
بیم از بین میره بدونی زمانتو
نشخار فکری زالوی زمانه شد


کورس :
زره
تن تو میدون مینه
زره
روحمم بخیه پیچه
زره
هویت هزینه میشه
زره
تن کرمو کشیده


من رو دشت خون تک و تنها
همرزمان مردن قبل فردا
بین دوتا تاریخه جریان
یه سلحشور یه سرباز
هم تقدیر بدون چاره
هم ساز بدون داستان
سپرده به فراموشی دست جریان
مثل حس قبر تو تنگا
منم بازمانده تک به هزار
اهرم حقارت به دست ترس
ترسیم غالبه جان به انسان
غریزم کشنده و
دلیلم پر از چرک
زیر افتاب خورنده
افتخارم برنده
اما گوش ندارم شاید آوازم بمونه بعد من
خودم از خودم سربلندم
که تاب آوردم موقع مرگم
مرداب شب رخنه کرده فکر بد
کودکی تا آخرم خشم و غمه هس
همیشه همینگونه همیشه عشق همین خونه
اما دیگه مرزی برا من که نیست
من دارم رها میشم از بندگی زندگی
بدرود رویاهای بچگی و خستگیم
زمینه طمع کار امیدوارم سیر بشه
بعد از سرطان سرب میون سم پیر