(همخوان)
کشتمت در ورق های مچاله
هی بی سایه
باز تابیده ام به دیوارِ خاطره
(ورس۱)
شده ام تکرار هر روزم
به شهر نبودنش کو.کوچیدم
آنقدر نبود این سال ها
که مرگ هر لحظه رو دیدم

نیستی و در من یادی از تو مانده
به خورشید باد انگار قصه ی مارا گفته

گله های‌غم‌زده‌ به گوشش نمی‌رسد
دست های یخ‌زده را دیگر نمیخواهد
میخوابمش با اندوه و تباهی
منی دیگر اما بیدار می ماند
به مرز اتاقم درد نفوض میکند
بذرِ پوچی در گلدان میکارد

به قد دریاها چشمه ها
ساقی خسته و عاصی‌ست
از بس که باده داده،دست ما
و ما بیزار و بیصداا
بین ربات های پیر فرسوده
بیچاره فراموش شده
در انزوا انزوا

(همخوان)
کشتمت در ورق های مچاله
هی بی سایه
تابیده ام به دیوارِ خاطره

(ورس۲)
نیستم و باز کنج؛گریه کردی؟
برای فراموشیدن کسی؟
یا منِ رها در مدارِ سیاهی؟

مرا بسپار به موسیقی های تکراری
تا لحظه ای به نبودت شک کنم
که از تو دوباره مست شوم
سطری تازه بر لب‌ت حک کنم

بسپارم به گریه های شبانه
که ویرانه تو شدیم من و ترانه

میبینمش در این اصواتِ خیالی
میگویم و نمی افتد اتفاقی
یادیست از من در عمقِ او که
میرساندش به اخره قصه کلاغی

کشت مارا این شب بی پایان
این مرد زندگی‌اش تمام شد
نوشته هایش را کسی نخواند و
هر چه گفت حرام؛حرام شد

(همخوان)
کشتمت در ورق های مچاله
هی بی سایه
تابیده ام به دیوار ِخاطره