به امید شعر بشین
به احترامش وایسا
من جوون تر از اونیم که اشتبام شه داستان
یه چرک نویسه زندگیم که دل نمیده واس خواب
بیداره تا به چشم ببینه عشوه داره آشناش
تنها نیومدم بخوام تنها بمیرم
گه گاهی میپروندم میخوام تنها بشینم
تنهایی من فکره بکر به عیب میده شکل
یه پله که طی میشه هی
پایین میچرخیدیم ناعادلانه شیب
پای خالی میشدیم راهیِ راهیان بیت
من هرچی خاص دیدم لای این عامیانگی
نبودم ببینم میکشه اون عاشقانه تیغ
میچکم و به فکر بارونم که تنهاس
تصمیمم یه نخ بی حرف که داغونم میشم هر بار
ریه میگه زندگیه دیگه بمیر دیه میده
دیگه انگار ترسیدن انگار طلا جیوه دیده
من فکر میکنم مردی نیست صدای جیغ
میاد پیروزیِ بزرگیست واسه داعشی
حمله کن با احتکار واسه کار تا پای جان
همه میمیرن تا تو راحت خواب بشی
تو مردی قدم تو کوچه های شهر بزن
چن متر از زمین خدا شده حق من؟
مردمم راه میرن چجوری تن به تن
چن تامون جون میدن چن تامون در به در
من همون مشکلیم که واسه حل شدنش بدجوری کار کرد
هر جا دیدم مشکلی نیست یه مشکل اومد شد سختی تازم
من همون وحشی نازم من همون هفت تیر داغم
من همون دمت گرمی که نفسش سخته و درگیر بازدم
من همون مشت توی دهن که تف میشه زمین میشه کشته ی من
من همون نقطه ی عطف که گشنه ی زنه میگه گشنه اییم بد
من همون پول ندارم بشه جون برام قرض بشه نون درآمد
من همون جوش کلافم بگم گوش نداد حرف زدم کو جوابم؟
ندادی نمالی پا
نبودی جام ضعیفه عکست نگام
جوونی نمونی بام
نمونی بام پیری یه اوجه لباس
سرجام من مریضم عصبی نه صندلی چرخ
مهربون چروک پیشونیت اندازه بودنت عصبیم کرد
با خدا حرف میزنی میگی بسه روزا زیاده کلافم
خدا جوابتو نمیده توهم با توهم میکنی شبو سر
منم با شر من آمادم میکنم شرتو توانا کم
منم بادم منم باز گرم میمیرم تا بشم توانا تر
میمیرم شک
راه نده کسی بگه باشه کارام غلط
میبینم قصد
قاتل آرزو رویاهات باشه بعدا
میجنگم ترس
حاصل زخم از مرد که نداره اخم
میفهمم مرگ
خائن تخت تصویرا تو سرت رفت
حقیقت پایان تلخه ولی قصه که بازه
میدونم داستانت سخته دوست داری حس تازه
باور کن حس قبلیم فاصله میگه تسته پازل
با مرگ عشق قبلی ساخته نمیشه عشق تازه
تقدیر من چیه؟ تقصیر من کجاس؟
به هیچی نمیخوام برسم با زجر و التماس
تقصیر من چیه؟ تقدیر من کجاس؟
به هیچی نمیرسم من فقط زجر و التماس
عیبَم