ی تَن قفل کردم اینبار
نفسم مرگمه اینبار
خواستم که برم عقب
سوختم تو خاکی این راه

های دنیای سردم
های دنیای سردم
اینجاس فردای تارَم
دو ساله زیر درد نالَم

اَ درد نفسم اَ جا بلند نشد
من دَم نزدم کسیم راهیم نشود
من تا ارزوهامو کشتن به بادم
به یادم از مرگ چیزی ایقم نشد

وقتی تکی راه میگره گلوم‌
حتی تن خودم میمیره پلوم
من زندانه این پنجره بودم
از وقتیکه فهمیدم منظزره اونجاست

میمیرم هربار گفتم که تنها
زجر میشه یه دنیا
رویام تر میشه زیر اشکام
داد میکشم
های دنیا خشکه گلوم
راهی غم ا سلف‌ گلوم
بدهکارم
قیمتش عمر منو

چقد دلم میتونه دوم بیاره تو این راه
چقد باس کل من زار بکشه تو صدها
چقد سنگینه یه شب چقد بعغض میگره گلوم
یه تن غرق این دنیام رفیق منو ی جمله تموم

خاک مشیه بدلم
اوای که میشه بدلم
منم دلتنگ همین شهر
دل لنگ دوسال غم

خاک باشه خاکیم نباش
راه باشه راهیم نباش
راز بود راضیم نباش
دنیا همینه لاشیه داداش

سنگ قبله ی قفله کجاس
لنگه ای جا پر نباش
هرجا که میکشه تنت
امروزو قالبش نباش
من باختم تو نباز
من باختم تو نباز

هنوز همش اَ تَم میسُری
نابینا گِلوتو فرخ میبروی
ظلم میکنید دنیامو تَم میکنی
منه کور تنمو له مکنید

ِگلوم پر دَم پشت منظره تیره
یه تن پَر اینجا بازاره تیغه
زیره زِل سِنم ارزومو بردن
یه پیله سرد دیره دنیامو کشتن

دنیامو کشتن
دنیامو کشتین
دنیامو کشتم
موندم تنهای جل
دنیا با جر
میره به چرخش اوزاه هی
میره پروانه رفت
میره که پروانه رفت
لنگه ای اوره من پشت پنجره گیره .