چند سالی گذشت و رفت
روز به روز روزا تلخ تر از قبل
نزدیک میشه مرگ
کل حواسِ پَرت
امید بود یه روز ته این شیب بشه قله-ه فتح
واسه همین نه تو عشق پر زدم نه لای دود و دم قلت
ولی
تقویم و خطّ-ای کج' میده
نوید از روزای سخت' دیگه
کل روزا سگدو زدم و جوابم تش اینه ?
نه نمیخوام توی حسرت بمیرم
ماتم از روزای رفتم بگیرم
میخوام لبخندو با لبخند ببینم
ترس لعنتی و کمتر بگیرم
این حَقَمِه من و تو یکی باشیم
هردو بی مشغله فکری پاشیم
صبح
جای پُفِ زیره چشمام
از خوش حالیا اشباع
دوور باشم از قلب-ای فاحش
دوور از خواستن-ای با خواهش
دوور از خیسی های روی بالش
دوور از جنگ و این همه چالش
برام
تا می خوردم خوردم زمین
برام نشد خونه این زمین
دور دنیارو به چشم دیدم
آسمونم شد زیر این زمین(زیرزمین)
افتاب تابید دل کویر ولی
خندیدم غمه خندم و ندید کسی
سیاهی و از من نبین
من پیلم و تو فکر پرو(از) زمین

بین ما هیچ چیزی مشترک نبود
ن دیروز ن فردا
روح سیاه سفید تو رنگا
اینا ته نشینِ بغض-آم از دردان
وقتی بشکنی بارون نگیره
دل داغونت آروم نگیره
روز بشه شب شب ماتم خونه
چطور حق میدی این تقویم پایان نگیره ?
نوره چشمیات نوره چشمیات خدا
انگاری که زورشون میاد
بُکنن عادت یکم
که بمونن آدم یکم
این جاده-رو چند دور برم خوبه?
منه قرضی و چند خوب بدن خوبه ?
این دستا تا کی چرخ بچرخونه?
وقتشه دیگه پَر بشم از این خونه