کروس
قلبم که میزنه تند تند
رو میزم یه کنترل اعصابه
دردام که میشکنه بغضو
مغز درگیره میپره کنتر
دنیا به دیدم چه کند شد
بره ام تو این شهر پر گرگ

ورس۱ vilian
دیگه به هیشگی گوش نمیدم
بزار همه بگن چشم سفیدم
نیستم قاطی جمع های خز
گاهی صدا بلند
میجسبه تنهایی رقص
عشق کن باخودت
هستی هرجایی مرد
از کجا بفهمیم فردایی هست (هان؟
همه روزامون دپرسی رد
میشه خشک یه قلب تو کنج سینت
زود میگذر عمر با غُصه بی حد
با فکرایی که همش نسخه میشن
بدون هیشگی نی اندازه تو
یه گوشت در یه گوشو دروازه کن
بگیر دست خودت افسارتو
بشو همون قهرمان که افسانه شد
عشق میکنه تنهایی بام
من سوختم قاطی این پروانه ها
یه سوزن که گم شد توی انبار کاه
با این حال باز بنداز به فردا نگاه
نزار قضاوت بشی از رو نقاب
یه روز واسه ماهم میچرخه گردونه شانس
میرسه  موقع پرواز ما
به ریکسش میرزه توام پرت شو یبار
میدونم تو ام مثل من حبسی تو خودت
هرچی غماتو میبندی باز نشتی میکنه
گوشت از چیزایی که نشنیدی پره
به درد نمیخوری میری پس میدی خودتو
نداری حوصله ی هیچی دیگه
هرچی میدویی اینگار پیش نمیره
هیشگی به ماها ۲۰ نمیده
ببخیال هرکی که دیکته میگه
اینجاکص میگه حاجی حتی ریش سفیده



کروس
قلبم که میزنه تند تند
رو میزم یه کنترل اعصابه
دردام که میشکنه بغضو
مغز درگیره میپره کنتر
دنیا به دیدم چه کند شد
بره ام تو این شهر پر گرگ

ورس karomin
شاید دیگه نشم اون آدم قبل
پشت کنم ب همتون حتی اونی هم ک هست بام
اع جمعا فرار   تنها توو خودم حبس و
بیرون رفتنا با رفیقامم درحد لفظ و
خیلی جاها سگ دو زدم واسه زندگی از دست آدما جمع کردم چمدون ترسو
نمیرسه حرف هیچکدومتون بم ، چون خیلی وقته ، زدن به قلب و روحم دستبرد

برید سمت نور
بخونیدش کور
در بیارید نون
بلولید تو خون
بشید نیمه جون
بگیرید جنون
تهش باید منو ببخشید که نرسید بتون
اگه میشه لطفا نیاید سمت من چون
امین همتونو پس زده و زده دست رد
فهمیدم باید از همه رد بشم دقیقا از اون روز ک معلمم زد با خطکشم
دیگه حسی نمونده واسه ی ادامه
قولاشون دروغ بود و نموند هیچکسی کنارت
اون کسی که میگفت همه چی رواله
الان تنهایی باید روی فیلترا بخوابه
حرف زدن باهاتون دیگه نمیده بم حال
حتی وقتی جیغ فنا باشه پشتم واس امضا
من هنوز همون آدم قبلم نمیشم عوض
ی وقت نگیری اشتباه منو نمیشم اشباع
دلم سرده مث شبای بهمن
مهم نی بزنن اگه جایی حرفم
لای تنهاییام میکشم بهمن
گاهی میسوزه ابرم پایین نمیاد بهمن
دیگه تو جمعاتون توقعی از من
نداشته باشید چون از حرفای همتون خستم
تنها هرشب رو سرامیکا مستم
پاره کنید عکسم پایین نمیاد پرچم

ی مدته بدم با همه حتی با خودم
حالم بهم میخوره از آدمای دورم
همیشه میبینی خنده رو صورتم
اما هیچکی نمی‌دونه چقد ازین غما پرم
منو حرفایی که پره تو گلو
منو دیوارای اتاق و چشای پره خون
ولی یه روزی منم میرسم نوک کوه نور
دیگه بهت نمیگم نرو دوعه صب بمون
لب پنجره میکنم آسمونو نگاه
یه سیاهیه مات فقط میاد جلو چشام
جیب خالیه ولی من رفیقم با صدام
لای خاطره هامون ی گوشه جای منو بزار