verse1:
یه وقتا غم لازمه
چون که بال پروازته
اسلحت که دردات بشه بعد
میری سمت فردای بهتر
آره داشم ظاهرو نبین
این پسره پاره شد همیشه
دلیلشم اینه ثابته مسیرش
پ این رخ ساکتو نبین
فک میکردین شبیتون شدم
نه من ا شبیخون‌ پرم
همیشه اونایی که با صبرِ یه آدمِ
صبور ور رفتن پشیمون شدن
پس بذا خوب شم بات
رو نیمه تاریکم نور ننداز
دور بمون ازش قلمروی منه
تو تاریکیه ک میشه خوب زخمام

chorus:
من یه جهانم
شامل فضا و زمانم
پر حیاتم
پ نمیخوام رو زمین کم باشم
تو هم با من باش
یه ذره فک کن با حرفام
میگذرن ساعتا
چشمارو ببند و بالم باز
(تکرار)

verse2:

دنیا هر چی هستش خوبی و درد میفهمه
سنگ قلبش با اشک میجنگه
سخته حرفش تو عشق و صحنه
بسه حمله بسه حمله
فکرشه بسه حمله
دارکیه جهان روحمو میگیره
صورت نباشه سیرت میمیره
هر وقت زحمت اومد روی دفتر اشکام میاد میشه پایان سر خط
از حرمت مونده ی حس
پاکیه ظلم میشه قانون جسم
احساسات شده طاعون شعر
درد خواننده تاوان تکس
قلم و دفتر تابوتشه
زندان بان بسته سلول دل
مغز فرمان میده به چاکرای ۳
اینجا نا فرمانی قانونشه
همه رویاشون شهر فرهنگ
واقعیت توی صبر مرگن
خوبی ندارن بد میجنگن
خنجر از پشت دو رنگن
ببین تو فقط اگاه باش
خودت ببین واقعیت و راهکار هاش
با احساس نیا و منطقی نباش
بمون پاش پای داستان هات
تو منجی خودت
خود شناسی میاد این تکلیف توعه
سر بلند از جهان میای بیرون
سمتت میاد با بوی عاشقی دورش