اقرار میکنم اشتباه نکردم
چون هر کاری کردم از رو میلم بود
از پنهون کردنم اجتناب نکردم
ظرفیت نیست بفهم اینو از رو شعرم زود
از سنی بودم توی این کار که
همسنام گیر بودن تو الف ب پ شون
جوری گذشت حدودا توی بیست سال بم
صد نفر میکردم خودمو اگه بهم بود

لزومی نداره ترسی از مرگ نیست
منو زندگیه دوباره هم دستیم
اسلحه سمتم بود بدنو گرم کردم
با حرارتی که گرفتم از هر تیر

تو لحظه به لحظه که کالبدم خرد شد
زمین نخوردم تا با خودم صلح شد
حالا هر چقدر تو فریب سنتو خوردی
من رشد کردم تا اینکه راهبردم رشد شد

جوری جاری میشم توی ذهن ادما
که تا آخرین نسلشون ردپام بمونه

هنوزم بهم میگن مشکل از سنته
این حرفارو بزار تا پشت سرت بره
ولی قول دادم تا صد قرن دیگه
شبیهم نمیاد تا دوره نره به فکر


من کاری ندارم با دنیا و آدماش
حرفمو میگم هر کی فهمید میبینه
هدف خودمم که حقه همه رویا و باورام
نه یکی که از غیر تسکین میگیره

امیدی به تاریکی نیست اصلا
ادما مخفی سایه ها نیست هستن
ولی بازم میتونم کاری کنم
که پیرو هام از یه ملت بیشتر شن

تنها تو این مسیرم کسی باهام نیست
کار هیچکسی تو این سبک شبیه کارام نیست
اینو صد بار با خودت زمزمه کن
وقتی اسممو اوردی کردی باهام ریسک

ایندفعه فرق داشت حرفم ساده گفتم
میرم بالاتر هر دفعه جای بردن
قانع به حداتون هیچ جا نیستم
واسه این اشاره کردم به بال پشتم

ادعا نیست واسه مدعایی کابوسم
زمین واسه من شد مشتریا جا موندن
سندش ثبت میشه تو مغزت وقتی
حرفام زمزمه شد دوروبریام تار بودن

من قرار بود بمیرم ولی خب داستان اینه
که شدم یه خورشید که هر روز بازتابیده
با قدرت خودمه که زنده موندمو
واسه روز موعود فکر سورمو

جذب منه اون موقع هر چی دورمه
سفید و سیاه مشهوده از دور

حتی بعد اونم واسه پول پادویین
بگیر اسلحه رو حقیقت تو خال و تیر
شبیهم نمیاد ولی هنو خودم روبه روت
اگه لازم باشه میزنم روزاتو تیغ