دوباره مینویسم از درد مردم
تا جایی که یادمه غم سهمه من شد
رویاهاتو خراب نکن واسه حرف مردم
یهو دیدی آرزوهات از دم ریشه کن شد
قفل کردم درارو،بستم گوشامو
تا نشنوم یکمم از حرف اینارو
اونقدر صبر کردم،دیگه صبرم مرد
تا بشم مرحمی واسه زخم مردم.

سکانسی از یه فیلمیم،که سانسور شد صحنه هاشو،
از کل این سیاره،همین تیکش سهمه ما شد.
باید مثله من شاعر جسم و روحتون یکی شه،
تا بتونین دو سه خطم از درد مردم بگین شعر.
پسرم از بچگی کار کرد نزد مردم،
دخترک کبریت فروش تو سرما یخ زد و مرد.
اینجا لباس مردمم شبیه لباس فرمه،
رنگش مشکیه اینجا خیلی وقته شادی جرمه.
اینجا جاییه که زحمات میمونه بی پاداش،
آره اینجا ایرانه بهش خوش اومدی داداش.

دوباره مینویسم از درد مردم
تا جایی که یادمه غم سهمه من شد
رویاهاتو خراب نکن واسه حرف مردم
یهو دیدی آرزوهات از دم ریشه کن شد
قفل کردم درارو،بستم گوشامو
تا نشنوم یکمم از حرف اینارو
اونقدر صبر کردم،دیگه صبرم مرد
تا بشم مرحمی واسه زخم مردم.

حق گرفتنیه میگی کی حقو داده؟
جوری زیر بار ظلمی انگار عه خداته.
باید چیزایی بگم به شما مردم،
اینکه تلاش کنین و برین دنباله هدفاتون.
جز خودت کسی تو رو نمیرسونه به قدرت،
همینطوری جایی نمیرسی نشین پایه فرصت.
روی پای خودت باشو پاشو برو دنبال رویاتو،
پیدا کن هدفو پاش تلاش کنو،
بعد که پیداش کردی از دست نده انگیزتو،
هنون راهو برو خدا خودش نشون میده راهو.
نمیشه نداریم اگه نمیخوای مجبوری بگیری،
بی هدف مرگو،
این حرفارم گفتم شاید بشم درمونی واسه درد مردم.

دوباره مینویسم از درد مردم
تا جایی که یادمه غم سهمه من شد
رویاهاتو خراب نکن واسه حرف مردم
یهو دیدی آرزوهات از دم ریشه کن شد
قفل کردم درارو،بستم گوشامو
تا نشنوم یکمم از حرف اینارو
اونقدر صبر کردم،دیگه صبرم مرد
تا بشم مرحمی واسه زخم مردم.