ورس اول
کی بود کی گفت ؛ حاجی گیرینُف
فرار کن نخوری به من که نشی چی پُف
تغذیه ی سالمم نیستی حاجی تو
که سر تا پاتو بزنن فقط هستی انو گو
بدو بدو دنبالت نکنم که کسخولم
پیش دکترایی مثله شما پروفُسورم
نمیدونی که زندگی فشار داره روم
این زمونه ام که فقط کرده رو ما زوم
آ
نه توت دیدم چیزی
نه بهت میگم ریزی
نکشیدم روت تیزی
نه هاردی نه ایزی
آ
همتونو میبیرم ؛ همتونو میزنم
انقده دارم که بگم ، همتونو میخرم
جای باخت واس ما نی
میکنمتون پاس کاری
انقدر بردیم که میگن شما خوبه لالیگایین
همه خوبا دورم زیاد
همه درس خونو المپیاد
دیگه به ما نمیخوری حاجی
برو کنار خوابم میاد
ورس دوم
رفتی بد شکستی ؛ عوضیو پستی
چیزی نبود فقطی یکمکی مستی
خورد شدو خندید با دشمنا جنگید
تو خفنی خب که میگی ازتون ترسید
بد بدترم میشه سرد سخترم دیده
ادمای دورشو دیده پشتشون میگه
اینا خفنو خوشتیپ هنرمندَن
زاخارن، از توشون هنر در رفت
بگو بینیم داشی چی تو چنتت داری
تو اوسگولیو خرابی که نداری مالی
ذهن خستسو پی هَدفِ
واسه اون روز ام نَسخِ
میگن طرف رد داده خب تاثیرات عَلفهِ
بزن بخور نوش جون فقط بدو برو تو
سیست ماله این حرفا نی پ بدو گمشو
سال تموم شدو هنوزم ادعا داره
شنبه هاشم میادا ولی شب تو کاباره
ورس سوم
دیگه نمیکشه مغزَم ؛ اینا ادم نیستن از دَم
وحشینو بی رحم ؛ از دیدهام میگم
گوش کن حرفامو ؛ واقعیته داستانو
همه شدن قاضی ، از حکماشونم راضی
فکر کردن اوسگلمو میدن منو بازی
ولی اینو بهت بگم اخرش ازم میبازی
فرار کن داشی تو هستی فقط لاشی
اخرشم میکشتت یه ادم ناشی
بسه اقا بسه حرفاتم از رو ترسه
جفت شیش نیاورد فنجونو شیکسته
خسته از این ادمای فیکه دوزاری
که شبا چرخ میزن واسه داف تو ازادی
چیزی ندارن که بهش افتخار کنن
از اینا ادمای کون گشاد تو ایران پرن
دیگه چیزی ندارن بخوان واسم تز بدن
پاسپورت ندارن ولی بی پاسپورت میرن