وقتی لم میدم رو تخت و آویزون دستام هوس میکنم که رگمو بزنم
ولی هر بار باختو تو خودم میریزم به امید یه روزی که همرو ببرم
خیلی وقته شد حرفام با عکسم میخوام که دیگه نخوام اصلا وانستم
حتی نمیدونم مسیر کدومه آخه هر وری که میرم حتما راه بستست
این یکی دیگه نشد نداره هدف روبه رومه میگه نری سرت حلاله
اما حال جنگیدن ندارم حتی از شکست خودم هیچ ترسی هم ندارم
فقط مونده یه قسم که بقیه روی اسمم میخورن
آخه ظاهرمو خوب ساختم ولی خودمو همون لجن درون جسمم میدونم
***
تو آتیشه نووایی و قلبت سرده
تو یه دریایی که اقیانوس تردت کرده
تو نورو میبینی اما شدی تاریک تر از قبل
از این شب های تکراری همش سهمت درده
***
هنو نمردم جسمم سرده از جنس پاییزم برگام همش زرده
نه که خوشیای زندگی ولم کرده نه امیدی نبوده که برگرده
نبوده تا حالا این حس تومن حسش نمیکنی نباشی مث خودم
نه نمیتونم یه گوشه کز کنم و بیخیال شم و زندگی رو ریورس کنم
من افکارم کشید حصارو دورم پس محدودم فقط به حصاره خودم
ازونا نیستم که که بگم اونا به ما نمیخورن فقط به حصار خودم اضافه میکنم
دوست دارم که بچرخونم همه چیو که درز نکنه افکار درونم
یروز اگه بفهمن منو که دیگه مهم نی واسه کسی هنوز جوونم
***
تو آتیشه نووایی و قلبت سرده
تو یه دریایی که اقیانوس تردت کرده
تو نورو میبینی اما شدی تاریک تر از قبل
ازین شب های تکراری همش سهمت درده
***
نٌت و تکست ردیف و قافیه تو دفترم پره چرک نویس و حاشیه که کج نرم
اگه پی شو بگیرم اگه بشه زد قدم تو این جاده های خاکی میرسم به مقصدم
این کلیشه ها تکرار توی هر شبم یجور جعبه سیاهه واسه این دل مسخرم
وقتی حتی نمیتونم جلو پا ها مو ببینم انگار توی جنگلم و به درخت بستنم
ازون موقعی که ماه شده نشونه ی نور ازون موقعی که زنده ای تو زندگی به زور
ازون موقعی که جای خونه ترجیه گور زیاده برام رسیدنه به یه تصویره دور
اما دل خوش تر اَ قبل نمیزارم که دیر شه یه لحظه حتی پیشم
کلیشه ها میشه آجر سقفم رول ماله شما منم عینک دودیه تا وقتی پیر شم